Çanakkale Savaşları’nda savaşıp, bir kolu ile bir ayağını yitiren Fransız Generali Bridges, yurduna döndükten sonra anlattığı bir savaş anısında şöyle diyor:
Fransızlar, Türkler gibi yiğit bir ulusla savaştıkları için sonsuza dek övünebilirler. Hiç unutmam… Savaş alanında dövüş bitmişti. Yaralı ve ölülerin arasında dolaşıyorduk. Türk ve Fransız askerleri süngü süngüye gelip ağır yitime uğramıştı. Bu sırada gördüğüm bir olayı yaşamım boyunca unutamayacağım. Yerde bir Fransız askeri yatıyor, bir Türk askeri de kendi gömleğini yırtmış onun yaralarını sarıyor, kanlarını temizliyordu. Çevirmen aracılığı ile şöyle bir konuşma yaptık:
“Niçin öldürmek istediğin askere yardım ediyorsun?” Yorgun Türk askeri, şu karşılığı verdi:
“Bu Fransız yaralanınca cebinden yaşlı bir kadın resmini çıkardı. Birşeyler söyledi, anlamadım ama sanırım anası olacaktı. Benim ise kimsem yok. İstedim ki, o kurtulsun, anasının yanına dönsün”.
Bu soylu ve yüce duygu karşısında hüngür hüngür ağlamaya başladım. Bu sırada, buyruk subayım Türk askerinin yakasını açtı. O anda gördüğüm görüntünün yanaklarımdan sızan yaşlarımı dondurduğunu duyumsadım. Çünkü, Türk askerinin göğsünde bizim askerinkinden çok ağır bir süngü yarası vardı ve bu yaraya bir tutam ot tıkamıştı. Az sonra ikisi de öldüler.
